Tarafsız gazetecilik mi objektif gazetecilik mi?

Bir “tarafsız gazetecilik” lafıdır almış başını gidiyor.

Kimi gazetelerin başlıklarında “Tarafsız” ibaresi yer alıyor.

Toplum ve kanaat önderlerinin, siyasi liderlerin, önemli şahsiyetlerin basınla ilgili konuşmalarında ağızlarından “tarafsız gazeteciliğin” meziyetleri sayılıp dökülüyor.

Oysa tarafsızlık bir basın efsanesidir.

Tarafsızlık, kuvvetli olanın tarafını tutmaktır.

Tarafsızlık, kendisini eleştiren basın organını bastırmak için muktedirin elindeki psikolojik savaş sopasıdır. Muktedirin gazeteci üzerinde “yandaş” damgası vurarak manevi baskı oluşturma aletidir.

Kimse sınıflı toplumda tarafsız olamaz.

Çünkü Aristoteles’in dediği gibi, insan “siyasi bir varlık”tır.

Vatan savunması varken, düşman vatana saldırı düzenlerken nasıl tarafsız gazetecilik yapılır.

Ya düşmanın safındasındır ya da vatanın…

Son günlerde sık sık gündeme düşen dış güçler denilen ABD emperyalizmi, İsrail Siyonizmi, onların kara kuvveti bölücü terör örgütü PKK, NATO Gladyosu FETÖ karşısında nasıl tarafsız tutum alabilir gazeteci?

Ya Amerikancısındır; ABD gemisinde yer alırsın ya da vatanseversindir; Türkiye gemisinde…

Atatürk’e ve Cumhuriyet’e isyan eden Seyit Rıza’nın heykelini diker, heykelinin önünde basın açıklaması yaparken beri tarafta vatandan, milletten, Atatürk’ten bahsedersen sahtekâr olursun.

Mavi Vatan doktrinini “hegemonyacılık” olarak belirtirken ya da Avrupacılık aşkına “İzmir ayrılsın” talebini ortaya atarsan ABD gemisine binmiş olursun. Burada tarafsızlık sökmez. Terör hükümlüsü Demirtaş’ın “neden hapishanede olduğu”nu sorup durursan, Turuncu kalkışmaların finansörü Sorosçu Kavala’nın neden hapiste olduğuna şaşar durursan ABD gemisinde çarkçılık yapıyorsun demektir. “Demirtaş neden hapishane?” diye sormakla “Öcalan neden hapiste?” diye sormak arasında fazlaca bir fark yoktur. Terör örgütü PKK ya da FETÖ’nün yayın organlarında çalışan sözde gazetecilerin terör suçundan hapishanede olmalarını sorgularsan,

bundan dolayı dünyada en çok gazetecinin hapiste olduğu ülke olarak yaftalarsan ülkeni, “tarafsız gazetecilik” yapmış olmazsın; olsa olsa ABD gemisine binmiş olursun.

Tarafsız olamazsın ama olaylara objektif yaklaşım gösterebilirsin.

Ancak hakikat aşkının öncülüğünde objektif olabilir.

Gazeteci bu görüş doğrultusunda, olayları ve olguları ya olduğu gibi, eğrisiyle, doğrusuyla ulaştırır halka.

Ya da vatan ve millet lehine yaptığı yorum-analizler eşliğinde verir.

Toplumun egemenlerine göre ise haberci “tarafsız “olmalıdır.

Onların “tarafsızlık” anlayışı, kendilerine toz kondurulmaması, hiç eleştirilmemesi, durmadan övülmesi, ağızlarından ne çıkarsa objektif olarak olduğu gibi halka ulaştırılmasıdır.

Evet, böyle de bir objektiflik vardır.

Adam, örneğin PKK ile FETÖ ile iş tutmaktadır.

Halka seslenirken bağımsızlıktan, hürriyetten, Atatürk’ten mangalda kül bırakmamacasına bahsetmektedir.

Atatürk’e ve Cumhuriyet’e isyan etmiş derebeyi Seyit Rıza’nın heykelini dikmiştir; o heykelin önünde Atatürk’ten bahsetmektedir.

Ya da yabancı büyükelçiler aracılığı ile Batı’yı Türkiye’ye müdahaleye çağırmaktadır.

Ardından Atatürk’le ilgili mangalda kül bırakmamaktadır.

Belirli vatan, millet günlerinde Atatürk, Cumhuriyet, demokrasi mesajları vermektedir.

Bağımsızlık ve hürriyet aşığı gibi nutuk çekmektedir.

Ya da bir başkası ülkemizin bu gün girdiği önüne geçilemez ve geri döndürülemez rotadaki yolculuğunda, bir yandan “ey Amerika” ve “emperyalizm” nutukları atarken, diğer yandan Esad’a verip veriştirmekte, Ukrayna ve Kırım meselelerinde Rusya’yı topa tutmaktadır.

Objektif gazeteci bu olguları olduğu gibi verir ama gerçek yüzünü ve perde gerisini de yanına katarak…